Dinsdag 31.05.22 | 09.39 uur

RSS | Mobiel | Laatste 24 uur | Tip de redactie| | |

Aflevering 37

Pittig dagje

Het zou vandaag maar een klein beetje sneeuwen. Niemand had er dan ook rekening mee gehouden dat het wel eens wat meer als een klein beetje sneeuw zou kunnen worden. Frank had afgelopen weekend al wel de winterbanden onder onze auto’s gedaan, maar verder, moet ik bekennen, moeten we alles nog klaar leggen: snowboots (die weet ik zo te liggen, komt nog wel), handschoenen, mutsen. Vanmorgen reed ik dan ook zonder veel voorbereiding naar de bibliotheek. Ik check even of John nog leeft, ik ga spullen klaar zetten en kijk even naar buiten. Sneeuw.

En niet zo’n klein beetje ook. Maar ach, het zal zo wel overgaan in regen, het wordt vandaag immers nog veel te warm voor echte sneeuw. Ik krijg vandaag een klas op bezoek. Normaal komen de schoolkinderen allemaal met die bekende gele schoolbussen naar onze bibliotheek. Maar de school blijkt inmiddels zelf een SUV te hebben aangeschaft, waar zes kinderen per keer in kunnen. Een stuk goedkoper dan elke keer de schoolbus voor excursies te gebruiken. De gele schoolbussen zijn geen eigendom van de school. Er is een commercieel bedrijf dat deze bussen verhuurd. Dit betekent dat de school zo’n 200 dollar per rit betaald en dan is zo’n SUV toch wel wat goedkoper. Al snel wordt dan ook het eerste groepje kinderen gedropt bij de bibliotheek en met hen moeten we wachten op nog twee groepjes kinderen.

We zijn lekker aan het kletsen met de kinderen als Carlson, een achtjarige jongen, vertelt dat hij nog maar een jaar in Garden Valley woont. Hiervoor woonden ze in Boise en daarvoor woonden ze in Florida. Zijn familie is van plan om vandaag na schooltijd in de auto te stappen en helemaal naar Florida te rijden, voor een korte Thanksgivings vakantie. Keefer vertelt dat hij nu vier jaar in Garden Valley woont. En dan volgt een hartverscheurend verhaal: “Ik woonde eerst in Californië. Ik weet niet waar eigenlijk. Mijn moeder ging weg en kwam niet meer terug. Toen moesten we naar mijn oma. Mijn zus en ik hebben toen een tijdje bij oma gewoond. En op een ochtend kwamen wij uit bed en wilde mijn oma niet uit bed komen. Ze was in slaap gevallen en is niet meer wakker geworden. Dus moesten we daarna bij mijn oom en tante wonen. Maar mijn oom is met zijn auto tegen een boom gereden en toen moesten we weer ergens anders heen. Mijn moeder kwam toen toch weer terug en zij heeft ons meegenomen naar Garden Valley en nu wonen we hier”.

Ik kende Keefer als een druk jochie, dat veel aandacht vraagt. De hele zomer heeft hij, met zijn zus Olivia, elke dag de hele dag in de bibliotheek rond gehangen. Ze mochten niet thuis zijn, want hun moeder was aan het werk en dus werden ze ’s morgens vroeg uit de auto gezet bij de bibliotheek en na sluitingstijd weer opgehaald. We regelden bij de school lunchpakketjes voor broer en zus (de school heeft een lunchprogramma voor kinderen die thuis te weinig eten krijgen, sinds september is er subsidie gekomen voor lunchpakketten voor alle kinderen) en probeerden ze mee te laten doen aan onze zomeractiviteiten.

Maar dit verhaal, kenden we niet. Het doet je ineens weer beseffen hoe weinig je van een ander weet.

Buiten zie ik dat de auto van John behoorlijk onder de sneeuw komt te zitten. John is een volwassen man die half dakloos is. Hij mag nog thuis komen om zich te douchen en om mee te eten, maar hij mag er van zijn ouders niet blijven slapen. Er is teveel gebeurd. John is verslaafd aan drugs. Hij had een goede baan bij een hovenier, maar werd ontslagen toen hij teveel verzuimde. John kon uren te laat op zijn werk komen, en dan vrolijk zeggen: “beter laat dan nooit”. Daarna kreeg hij een goede baan bij Amazon, maar ook daar hield hij het niet lang uit. En nu woont hij in zijn auto op de parkeerplaats van de bibliotheek.

Als ik terug naar huis rijd, kom ik vast te zitten bij de ingang naar onze wijk. Om bij ons huis te komen, moet je eerst een helling af, dan over een brug en dan weer een steile helling omhoog. Het is de enige manier om in onze wijk te komen, maar het is zo glad dat ik met een 4x4 met winterbanden geen kant meer uit kan. Daar sta je dan, met een zomerjas, geen handschoenen, sneakers en geen snowboots, buren te waarschuwen dat ze er niet langs kunnen. Gelukkig is daar superman, Frank. Ook hij kan mijn auto niet de helling op krijgen, maar uiteindelijk lukt het hem wel de auto op een veilige plek bij de brug te parkeren. Daar zal mijn auto noodgedwongen moeten blijven, tot het gaat regenen. Of dooien.

Dan nu eerst maar mijn snowboots tevoorschijn halen, want die liggen zo voor het pakken. Je kent het vast wel. Maar daar liggen ze niet. En ik heb echt geen idee welk briljant plekje ik mijn snowboots in het voorjaar heb gegeven…

foto: Groepje elk tijdens de sneeuwstorm vandaag. Het was mijn uitzicht uit de bibliotheek vanmorgen.

Ik ben te volgen via https://www.facebook.com/marjolein.lolkema en via Instagram @marjolein.l