Zaterdag 25.05.19 | 13.59 uur

RSS | Mobiel | Laatste 24 uur | Tip de redactie| | |

Aflevering 62

Ongein

In een ver verleden zaten we bij een revue voorstelling van Andre van Duin, gewoon omdat we vonden dat we hem een keer gezien moesten hebben. Achter ons zaten twee vrouwen met een schaterende lach. Vanaf het moment dat het doek open ging, tot aan het slotapplaus liepen de tranen bij hun over de wangen. "Och meid, ik pies in mijn broek!" waren de enige woorden die ik verstaan heb. Tussen hun gierende lachen door, heb ik ook nog een stukje voorstelling gehoord.

Je hebt van die types, geen leed op de wereld lijkt ze te raken. Te pas en te onpas schuddebuiken ze onder alle omstandigheden de problemen van zich af. Ik ben meer een Maarten van Rossem type, ik bezie de boel doorspekt met een mate van niet al te optimistische realiteitszin. Door anderen vaak onterecht uitgelegd als negatief. Af en toe ontmoet ik zo een schaterlach type en meestal kom ik niet verder dan een bedenkelijke wenkbrauw omhoog. Soms gaat deze levensinstellingsclash iets verder.

Ik kom afgelopen maandag thuis en na de voorbereidingen op het eten, ging ik even de was uit de lijn halen. Ik hoorde hem van verre al aankomen. Zijn lach overstemde het grasmaaien van de buurman. Zijn vrouw sjokte gelaten met hem mee, gewend aan zijn nadrukkelijke aanwezigheid. Ik pakte juist een beha uit de lijn, toen hij riep: "Goed bezig Mien Dobbelsteen!" Ik deed mijn opgetrokken wenkbrauw reactie, keek hem aan en vroeg: "Is dit raar?" Hij, begeleid door zijn heldere lach: "Nee hoor! Mooi toch die emancipatie." Ik keek hem nog vragender aan.

Hier had het kunnen stoppen natuurlijk, maar ik kon het niet laten en met mijn zieligste blik zei ik: "Ach meneer, mijn vrouw heeft me net dit weekend verlaten, en dan moet je wat hè." Met stomheid geslagen keek hij me met grote spijtogen aan, zoekend naar de woorden die hij niet kon vinden. Zijn vrouw trok hem aan de mouw mee: "Jij ook altijd met je kutgeintjes!"

Inmiddels kwam mijn vrouw thuis: "Wat sta jij nou te lachen?" Met een ingehouden lach vertelde ik haar wat er gebeurd was. "Ach", vervolgde ze: "Die zitten nu boos en verwijtend op een terrasje hun echtscheiding te bespreken." "Nee joh" zei ik, "Als je goed luistert kun je in de verte zijn schaterlach nog horen."